ATEİST DOKTORUN MÜSLÜMAN OLMASI

Bizanslılar devrinde, İstanbul’da bir doktor yaşıyordu. Hiçbir dîne inanmadığı gibi, Allahü teâlânın varlığını da inkâr ediyor ve; “Her şey kendi kendine var olmuştur.” diyordu. Âlemin bir yaratıcısı olduğunu kabûl etmiyordu. Mesleğinde mütehassıs olup, sorulan her soruya cevap veriyordu. Hıristiyanlardan hiç kimse bu doktora cevap veremez hâle gelmişti. Yalnız; “Dünyânın bir yaratıcısı olduğuna delil getirip beni iknâ eden olursa, bu dâvamdan vaz geçerim.” diyordu. Karşılaşıp münâzara ettiği herkesi mağlûb ediyor, cevapsız bırakıyordu.

Kendisini dinleyen herkese dinsizliği aşılıyor, fikirlerini karıştırıyordu. Bu doktor karşısında hıristiyanlar âciz kalmıştı. Durumu krallarına anlattılar. Buna ancak müslümanların cevap verebileceğini söylediler. Bizans kralı, Abbâsî halîfesi, Me’mûn’a bir elçi ile mektup gönderdi. Mektubunda; “Size gönderdiğimiz bu doktor dinsizdir. Bir yaratıcı olmadığına inanmaktadır. Yanınızda münâzara edecek ve bunu iknâ edip, mağlub edecek bir âlim bulunursa çok iyi olur.” yazmaktaydı. Abbâsî halîfesi müşavirlerini toplayıp, onlara danıştı. Oradaki ilim sahipleri dediler ki:

“Ey halîfe! Önce onu, mütehassıs olduğu tıp ilminden imtihan edelim, deneyelim. Sonra duruma göre ne yapacağımıza karar verelim.”
Ertesi gün, kalabalık hâlinde geldiler. Doktorda oradaydı. Herkes bir şişeye idrarını koyarak
birbiriyle değiştirdiler. Her şişenin kime aid olduğunu bilmek için de özel işâretler koydular. Hepsini getirip, bu inkârcı doktorun önüne koydular. Doktor önce şişelere, sonrada orada bulunan insanların yüzlerine baktı.

Ve hiç yanlışlık yapmadan, bu falancanın, buda falancanındır diye tek tek saydı. Şişelerin
üzerlerindeki işâretlere baktıklarında, hepsi dediği gibi olduğunu gördüler. İki kişinin idrarını karıştırdığı şişelerdeki idrara da bakıp; “Bu falanca ile filancanın idrarıdır. Onlarda şöyle şöyle hastalıklar vardır. İlaçları da şunlardır.” dedi. Hepsini doğru söylemişti. Herkes onun işine şaşırıp âciz kalmıştı. Sonra; Bağdat’ta onunla münâzara edecek bir kişi bilmiyoruz.” dediler. İçlerinden birisi; “Büyük âlim, evliyânın
üstünlerinden olan Nişâburlu Ahmed bin Harb hazretleri dün gece buraya geldi. Hacca gidiyor. Bununla ancak onun münâzara edebileceğini sanırım.” dedi. Halîfe, Ahmed bin Harb’ın yanına birini gönderip durumu ona bildirdi.

O da buyurduki: “Siz münâzara meclisini falan saatte, halîfenin sarayında hazırlayın ve onu lafa tutun! Ben
biraz geç geleceğim. Geldiğim zaman bana, niçin geç kaldınız? dersiniz. Ben de cevap
veririm. ” Dediği gibi yaptılar. Ahmed bin Harb hazretleri gelip oturunca halîfe ona; “Niçin geç kaldınız?”
diye sordu. O da; “Abdest için Dicle Nehri kenarına gittim. Tuhaf bir şey gördüm. Ona bakarak geciktim.” dedi. Halîfe; “Ne gördünüz ki?” diye sorunca şöyle cevap verdi: “Gördüm ki topraktan bir ağaç çıktı, büyüdü, kimse kesmeden yıkıldı. Kimse müdahale etmeden de tahta şeklini aldı. Bu tahtalar
kendiliğinden birleşip marangozsuz, çivisiz sandal oldu. Bir kayıkçı olmadan da suyun
üzerinde gitmeye başladı. Bunu seyre dalıp geç kaldım.” Bu saçmalıkları duyan inkârcı doktor
dayanamadı: “Bu saçma sapan konuşan ihtiyar mı bizimle
münâzara etmeye geldi? Bu delidir. Bununla münâzara etmeye değmez.”
Bunun üzerine Ahmed bin Harb şöyle cevap verdi, “Niçin saçma konuşayım ve deli olayım?”
Doktor kendinden emin bir şekilde konuştu: “Olmayacak şeyler söylüyorsunuz. Koskoca
ağaç birdenbire büyür, kesilir ve tahta olur. Bu
tahtalar marangozsuz birbirine bitişir ve
sandal olur. Kayıkçı olmadan su üzerinde
gider dediniz.”
O zaman Ahmed bin Harb son sözünü söyledi:
“Ey doğruluktan uzak insan! Bir sandal için bu
imkânsız olunca, yâni ustası, bir yapıcısı
olmadan sandal olmaz, su üzerinde gidemez
ise, bu güneş, ay ve yıldızlarla, ağaçlar ve
çiçeklerle süslü ve intizamlı âlem, bir yapıcı
olmadan, bu dünyâ bu sağlamlığı ile binlerce
güzel yaratıklar, sanat erbâbını hayran bırakan
eşsiz tabloları ile kendi kendine nasıl var
olsunlar? Asıl, bir yapıcı, yaratıcı yoktur diye
böyle hezeyan söyleyen, saçmalayan delidir.”
İnkârcı doktor, bu cevap karşısında şaşıp
kalmıştı. Bir an düşündü. Başını kaldırdı,
insafla kendi kendine; “İnsan bilgisine güvenip
böbürlenmemeli ve inkârcı olmamalıdır. Şimdi
inanıyorum ki, Allahü teâlâ vardır.” deyip
müslüman olmak istedi. Ahmed bin Harb ona
kelime-i şehâdet söyletip mânâsını öğretti.
Böylece bir insanın inkârdan kurtulup sonsuz
saâdete kavuşmasına vesile oldu.

”BAŞKALARIDA OKUSUN DİYE PAYLAŞIRMISIN