Duygu Aktarından Ruha Şifa Reçetesi

DUYGU AKTARINDAN RUHA ŞİFA REÇETESİ

İçimiz , duyguların harmanlandığı bir aktar misali…Ne şifaysa ruhumuza o an onu alırız. Her gün binlerce duygu, yer değiştirir durur gönlümüzdeki raflarda. Bazen iyimserlik kaplar ruhumuzu , bazen karamsarlık . Bazen öfkeden fokurdarken kalbimiz , bazen sevgiden güzelleşir benzimiz . Bazen ekeriz nefret tohumlarını , ayağımızı sürüdüğümüz her toprakta. Bazen de umut olur , açarız bir yaprakta . Bazen gergin oluruz , bir yay misali . Bazen de rahatlığımızın olmaz emsali…

Olabilecek her çeşit duygunun bulunduğu bu gönül sofrasında , hangisinin ağzımızın tadı , hangisinin yaralarımızın tuzu olacağına , hangisinin ruhumuzu doyurup , hangisinin yaşama iştahımızı kapatacağına biz karar veririz aslında. Biz neyi tercih ediyorsak , onunla besleriz ruhumuzu . İster güzelliğe dair ne varsa tadına bakıp , bir güzel doyuralım insanlığımızı. İster kötülüğün zehrini tadıp , hazımsızlıktan kusalım nefretimizi.. .

İnsanın insan olma mücadelesinde , acaba neler düşüyor kendimize ? Gelelim kıssadan hissemize…

Zamanın birinde Kızılderili bir bilge varmış.

Derisi beyaz , siyah , kızıl olsa ne fark eder?

Tanıyan herkes onu aklıyla anarmış.

Bu bilgenin bir de oğlu varmış.

Oğlanın aklı, düşüncelerle dolu !

Zihnini tuhaf sorular sarmış.

Bir gün koşarak gelmiş babasının yanına ,

Sokuluvermiş onun şefkatli kanadına .

-baba ! Demiş çocuk ,

Sana soru sorabilir miyim ?

-tabiki , demiş bilge ,

Yoksa ne için vardır ilim ?

-duyduğum iki kelime var ,

Ama anlayamadım nedirler .

Bugünlerde zihnim dar ,

Dedim ,babamlar bilirler.

Ondan , sana sorayım dedim

Koştum hemen yanına geldim.

-neymiş bakalım onlar ? Dinliyorum , şimdilik.

-birisi ‘ kötülük ‘ baba , diğeri de ‘ iyilik ‘

Söylesene , nedir bunlar ?

İnsan bunları nasıl anlar ?

Nasıl anlatacağını düşünüyorken bilge ,

Belirivermiş çadırın yanında, iki gölge.

Bunlar ; biri siyah , biri beyaz

Yağız mı yağız

İki köpekmişler.

Saldırıp duruyorlarmış birbirlerine,

Didiştikçe didişmişler.

– işte ! Demiş bilge ,köpekleri göstererek .

İyilik ve kötülük yavrum , şu iki köpektir.

Kavgaları, savaşları bitmez, husumetleri çoktur .

Bilgenin oğlunun gözü, köpeklere çakılmış,

İkna olmuş lakin , aklına bir soru takılmış.

– peki baba ,

-hangisi kazanır bu savaşı,

Onu da bir söylersen?

Gülümsemiş bilge ,

Anlamlı bir bakış atmış oğluna.

Ve cevap vermiş :

-sen hangisini daha iyi beslersen !..

Güzel yiyecekle beslenmenin ; vücut dengemizi sağlaması gibi , güzel duygularla ruhumuzu beslemek de yaşam dengemizin sağlanması açısından önemlidir. O sebeple biz , biz olalım ;kötü gıdaların vücudumuzu harap etmesine , kötü duyguların ruhumuzu bitap etmesine izin vermeyelim.

Gönül heybemizde iyiliğe dair ne varsa , hepsini güzel işlerle besleyerek güçlendirmek, kötülüğe dair ne varsa ; kesip besin damarlarını, hiçliğe göndermek, şu güzel dünyamızın dört bir yanında , iyiliği hakim kılmak temennisiyle. ..

Yazar: Havva Yaşar