Borcu Olanlar Ezilmesin Boşyere..

Bir gün, hazret-i Ebu Bekir ile hazret-i Ali “radıyallahü anhüma”, mescid-i şerifte oturuyorlardı.
O esnada biri girdi içeri.

Ancak hazret-i Ali’yi görünce adamın rengi kaçtı birden.
Mahcup bir vaziyette çöküverdi oracığa.

Hazret-i Ebu Bekir, merakla hazret-i Ali’ye döndü:
– Ya Ali! Şu adamı tanıyor musun?
– Evet, tanıyorum.

– Seni görünce mahcup oldu. Acaba neden dersin?

Aliyyül Mürteza tahmin etmişti:
– Bana borcu var. Belki ondandır borç yüzünden.

Hazret-i Ebu Bekir kalktı ve gitti o adamın yanına:
– Hayırdır, neyin var senin?
– Yok bir şey ya Eba Bekr.

– Var var, Ali’yi görünce mahcup oldun. Neden?
– Ona borcum var da.

– Ne kadar?
– Yirmibin akçe.

– Ödeyemiyor musun?
– Hayır, yoksa bir saat geciktirmem.

Hazret-i Ebu Bekir üzülmüştü.
Sevindirmek istedi o kimseyi:

– Dinle, sana bir teklifim var.
– Buyurun.

– Borcunu ben öderim, ama bir şartla.
– Sahi mi, her şarta razıyım.

– Pekala, “Fatiha”nın yarısını oku. Sevabını bana hediye et.

Adam çok sevindi.
Dediğini yapıp, sevabını bağışladı Ona.

Hazret-i Ebu Bekir, ona yirmibin akçe verip, tekrar rica etti:
– Diğer yarısını da okur musun.

Adamcağız;
– Okurum, dedi.

Ve okuyup bağışladı sevabını Ona.

Hazret-i Ebu Bekir yirmibin akçe daha verdi.
Adam sevinçten uçuyordu.